Ar nota giota beag dairire...

Chan bhi muid ag an R.R. ag direamh ar nairde chuig an polaitaidheachta go minic ach le huaireanta bionn muid ag smaointeamh air agus bionn muid ag creidbhail go bheil se foireann se duinne ar bharuil a thabhairt ar chursai. Bhual, se an trath so, ceann desna huaireanta sin. Oir ta cogadh ag feargadh thall insan Iaraic agus muidne ag sgriobh an teacs seo. Is fado an trath's gur dhuirt mo dhuine, Seoras MacSheorais go robh an cogadh criochnaithe agus go robh an bua ag na SA. Idir an da linn, ta na milte marbh, agus mar is eol duinne go leir, le gach duine faigheann bas, faigheann domhain, universum bas fosta. Is docha nach robh easaontas ann ariamh fa dtaobh de direach coide chomh dona is a bha Sadam. Ach ta gnimh na SA insan cogadh sin le measu ar bheallach eile go hiomlan.

Cuireann se bron ar ar gcroithe anseo, go meas ceannairi na SA go raibh cead acu dul chun na tire ud, saoghal na ndaoini ann a milleadh agus ansin sabhailteacht an domhain a chur i mbaoghail agus na milte daoini neamh-chiontacha a mhareamh. Is olc an rud e seo go thuill' is go hiomlan.

Ba gha duinne, sin raite, deanamh soileir don leitheoir, nach i neadan na SA ata muid. Chan na daoini meiriceanacha ata ciontach ar son a dhearna a gcuid cheannairi, amhail 's nach muidne ata ciontach ar son a ndeannann ar gcuid ceannairi gach la. Ach, is fuinne ar mbaruil a nochtadh agus ar mi-shastachta a leireamh do na daoini ata ag eisteacht linn, fius ma's beag an lucht eisteachta ata againne.

Mar sin, agus leis an dochas go bhfaightear bealach chun an tir ud, ata i ndiadh oiread d'fhulaingt agus d'eadochas dochreidte a bheith aici, a sabhailt, sgriobhaim mo chiud fein anseo. Caithfidh muid ar nguthanna a ardu agus a eileamh go gcuirtear deireadh leis an sealbhoireachta mi-dhleachtach uafasacha ud, ata i reim insan Iaraic faoi lathair.

R.R.